آب تمام شد به همین راحتی!/ وضعیت آبی فارس قرمز است

به گزارش آژانس خبری داراب به نقل از شیرازه، می گویند جنگ آینده، جنگ بر سر آب است. اما من می گویم اکنون در وسط میدان جنگ هستیم شاید در کلانشهرها خیلی محسوس نباشد و مردم تنها کم فشاری آب را لمس کنند اما در شهرستان ها و روستاها سال هاست شروع شده.  کمتر جایی از ایران است که این‌ روزها با بحران آب  دست‌ به‌ گریبان نباشد. چندین تالاب و دریاچه در همین استان فارس خشک شده اند، خشکسالی ها و کم بارشی ها، چاه های بی آب و عمق چاه هایی که به نیم کیلومتر می رسد، ۷۵۰ روستایی که با تانکر آبرسانی می شوند، کشاورزهایی که بیکار شده اند، مهاجرت ها و متروکه شدن روستاها… همه‌ نشانه‌ های این بحران است.

باور کنیم دیگر نیازی به هشدار و اخطار نیست! نیازی به ارائه آمار و ارقام عجیب‌ و غریب پایین رفتن سطح اب های زیر زمینی نیست! مقایسه مصرف سرانه آب در ایران با سایر کشورها فایده ای ندارد! دنبال مقصر گشتن دردی را دوا نمی کند. آب تمام شد؛ به‌ همین‌ راحتی! چه دردناک است! باید بپذیریم آب را نابود کردیم. جواب آیندگان را چه بدهیم؟!

بی‌آبی و خشکسالی حالا هیولایی است که دولت دلش می خواهد دیرتر با آن مواجه شود اما هر روز که می گذرد وقت تنگ تر می شود. فقط در استان فارس از هزار و ۸۰۰ حلقه چاه و قنات، ۶۵۰ چاه خشک شده و بیش از ۶۰۰ هزار چاه غیرمجاز شیره زمین را می کشد. کارشناسان می گویند بیشتر از ۹۵ درصد آب شیرین کشور در صنعت و کشاورزی مصرف می‌شود و مصرف خانگی تنها ۵ درصد است اما چند درصد مردم از همین «درصد به ظاهر اندک آب» به درستی استفاده می کنند؟ آمارها نشان می دهد متوسط مصرف آب شهروندان ایرانی دو برابر متوسط جهانی است. چرا این قدر اسراف؟ به نطر می رسد اگر از وسایل غیراستاندارد و غیربهینه ای که برای نگهداری و جابجایی و انتقال آب استفاده می کنیم فاکتور بگیریم، باید دلیل را در فرهنگ خودمان جستجو کنیم. دست خودمان نیست، ما از روز اول فکر کرده‌ ایم که این منابع بی‌ انتها هستند. با این تفکر بزرگ شده‌ایم و به آن عادت هم کرده‌ایم. اگر منصفانه قضاوت کنیم توپ را نمیتوان همیشه در زمین دولت انداخت ما هم به سهم خود در این بحران ناخواسته سهیم هستیم.

صبح یک روز کاری وقتی از منزل خارج می شوم، زن همسایه را می بینم که شلنگ به دست تا وسط کوچه را شسته، وقتی به او می گویم می دانی اسراف میکنی؟ جوابم می دهد، دارم آبپاشی می کنم. خودم را به منزل همکارم می رسانم تا با خودرو او سرکار برویم، مقابل درب منزلش در حال شستشوی خودرو است و به قول خودش ۲۰ دقیقه طول می کشد تا خودروش را برق بیندازد و در این میان من باید منتطر بمانم و آب هم با سرعت زیاد هدر رود. در بین راه، حرکت خودروها ناگهان کند می شود، نه تصادفی در کار است و نه راهبندانی و نه چهار راهی. آب در وسط بلوار رها شده و خیابان را تبدیل به دریاچه کرده است. قطعا هر کدام از شماها بارها با این اتفاقات روبرو بوده اید و متاسفانه از کنار آن به راحتی عبور کرده اید… شاید قائل به این باشید که اگر تذکر بدهید، می گویند، پولش را می دهیم! اما چه پولی؟! به گفته مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب روستایی فارس، قیمت تمام شده هر متر آب که به دست مشترکان می رسد هزار تومان است ولی هر مشترک به ازای هر لیتر آب فقط ۱۴۰ تومان پرداخت می کند. و بسیاری نیز پول اب نمی دهند. مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب روستایی فارس می گوید، حدود سه میلیارد تومان از مشترکان طلب دارند.

 

ما شیرازی ها آب آن طور که دلمان بخواهد مصرف میکنیم  و بعضا براحتی اسراف کرده و آن را هدر می دهیم و همیشه حق به جانب هستیم و نه به رهگذر، نه مأمور و نه مسؤول، هم ربطی ندارد که هرچقدر مصرف کنیم. اما همین که فشار اب کم می شود دست به تلفن می شویم که چرا چنین و چنان است، خدانکند آب قطع یا نوبت بندی شود زمین و زمان را به هم می دوزیم و فریاد برمی آوریم که همه باید پاسخگو باشند از مأموران و مسؤولان گرفته تا آن رهگذر تشنه ای که از ما یک لیوان آب بخواهد. براستی چرا ما این گونه ایم؟! چرا ساعت ها زیر دوش حمام ماندن و شستن چندین و چند باره ظرف و ظروف و لباس هایمان را با موضوع وسواس توجیه می کنیم؟ چرا این قدر رفاه طلب شده ایم؟ یادمان باشد گذشتگان ما با چه سختی و مشقتی آب را دل خاک بیرون می کشیدند و با آن زندگی می کردند؟ چرا راحتی دسترسی به آب و ارزانی آن را قدر نمی دانیم، باید حتما به مصیبت تشنه ماندن فرزندانمان دچار شویم تا قدر عافیت بدانیم!

اما چه باید کرد؟ وظایف مردم که مشخص است و باید مسئولانه از این مایع حیات استفاده کنند اما دولت هم باید صمیمانه و صادقانه دست به سوی مردم دراز کند و از آنها بخواهد، به دولت در رفع بحران کمک کنند و پیش از امر به معروف مردم، خود منکر اسراف آب را مرتکب نشود نه این که ادارات آب و فاضلاب و شهرداری، در مقابل دریاچه شدن آب شرب در خیابان ککشان هم نگزد، یا نه این که شبکه های فرسوده لوله کشی شهری مربوط به نیم قرن پیش را تعمیر و تعویض نکند.

باورکنیم که هرچیزی در این کره خاکی جایگزین دارد جز آب؛ چرا که قرآن کریم می فرماید: “وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ” پس آب را هدر ندهیم!…..