پرتاب «خبرنگاران مستقل» به برزخ تصمیم گیری با اعمال فشار

جلیل سلمان؛ داراب نا – هنگامیکه پاشنه ی درب برخی از جلسات ، بیش از خبرنگاران خاک خورده عرصه خبر به کام “سکوتِ خبری” می چرخد ، ضمانتِ حُسنِ انتشار اخبار و رویدادهای جاری نیز در تار و پودی از شایعه و اخبار ناصحیح در سطح جامعه دچار خدشه خواهد شد و حقیقت ماجرا بجای نشر از طریق رسانه های خبری (بعنوان مطمئن ترین منابع تولید اخبار) در پشت درب های بسته ی استفهام باقی خواهد ماند تا اذهان عمومی را با انواع گمانه زنی های غیر واقعی و گاه ناصواب مواجه نماید.

خروجیِ اغلب جلسات خصوصی این روزها مدعی است که “رکن چهارم دموکراسی(مطبوعات) وظیفه ای بسیار سنگین در پیش روی داشته و باید بنحوی عمل نماید که ضمن ایجاد تعادل در عرصه خبری، تعامل سازنده ای نیز با سطوح مختلف مدیریتی داشته باشد.” این جمله ، مَخلَصِ کلام جلساتی است که مردانِ رنگیِ بی دغدغه، از خروجی سایت هایی انتظار دارند که رسالت اصلی آنها کلان تر از نگاه این دوستان است.

 نگاهِ مورد علاقه ی جامعه، نگاهی غیر سیاسی است که در تفسیرِ ناصواب برخی از عزیزان مسئول مغفول مانده و با نزدیک شدن به روزهای مورد علاقه ی مردان سیاسی با پوششی لعاب دار از جنس توجه به خواسته های مردم کمی پر رنگ شده و بعد از طوفانی تند به آرامی نقش خود را از دست داده و برای همیشه به فراموش سپرده می شود.

این ناپایداری را می توان در شکل شعارهای تکراری و بی محتوای برخی از علاقمندان به حضور در فضای انتخابات آتی جستجو نمود که بدون توجه به فهوای شعارهای خود ، فهم قشر وسیعی از جامعه را نادیده گرفته و فارغ از هرگونه نگرانی، فقط سلیقه های شخصی و حزبی خود را مد نظر قرار می دهند.

در این وانفسای بی قیدی ، مضمون جدید و نامأنوسِ التزامِ رسانه به همراهی بی قید و شرط که در برخی از محافل بگوش می رسد، دردسر کهنه ای است که در آزمون های پیش از این نیز سربلند نبوده و با رویکرد عدالت محور جامعه نیز همخوانی نَسَبی و سببی نخواهد داشت. عزیزانی که امروز از رسانه ها تعادلِ آمیخته با تعامل طلب می نمایند بخوبی آگاهند که این موضوع زمانی محقق خواهد شد که استقلالِ خبری بعنوان خط قرمز اصحاب رسانه با تبیین و پافشاری بر بایدها و نبایدهایِ سلیقه ای مورد تهاجم قرار نگیرد.

در این میان ، رشد و پرورش افکار نو و زایش خبرنگاران مستقل فقط با تأکید بر حفظ استقلال خبری قابل حصول بوده و با اِعمال التزام و فشار همخوانی صحیحی نخواهد داشت. اینگونه تعارضات گفتاری و رفتاری، بدون تردید رسانه را در برزخی از تصمیم گیری و انتخابی عجولانه قرار خواهد داد تا مهمترین ابزار هدایت افکار عمومی جامعه بجای حرکت در مسیر روشن فکری و ارتقاء سطح دانش و آگاهی، در باتلاقی از سردرگمی فرو رود. گذشته از این، بقای رسانه ها که غالباً تابعی از هیچ چهره و شخصیت خاص و منحصربفردی نبوده و نمی باشد همچنان از کتمان مدیریتی رنج می برد و می طلبد تا مدیران محترم ضمن توجه به آتیه تلاشگران عرصه های خبری، مردم را بعنوان اصلی ترین ضامن بقای رسانه ها در نظر داشته باشند.